modlitwa za zmarłych prawników

W listopadzie mamy szczególną okazję pochylić się nad tajemnicą ludzkiego przemijania i przeznaczenia. Pochyleni nad grobami naszych bliskich ocieramy się o śmierć. Paradoksalnie jednak, dotykając śmierci myślimy o życiu. O jakim życiu? O takim, którego ani oko nie widziało, ani ucho nie słyszało, bo Bóg przygotował wielkie rzeczy tym, którzy go miłują. Takie życie jest naszą nadzieją. Sięgamy gdzie wzrok nie sięga, ale poznanie w wierze jest pewniejsze od poznania rozumowego. Z drugiej strony, pochylając się nad mogiłami tych co odeszli, zastanawiamy się też nad ich życiem, podziwiamy co w nich było dobre i święte. Dziękujemy za to Bogu. Tego co było złe w ich życiu, chcemy nie pamiętać, albo jeśli nam jakąś krzywdę wyrządzili to chcemy przebaczyć. Często wiele oni dla nas znaczyli i ogarnia nas żal, cisną się do oczu łzy, że ich już nie ma wśród nas. Byliśmy z nimi blisko, nasze serce porobiło trochę zdjęć, które przechowujemy w naszej  pamięci. Oni żyją wśród nas. Ta pamięć jest cząstką ich nieśmiertelności dostępną dla nas, którzy chodzimy po tej ziemi, a której pełni doświadczają oni w Bogu. Wierzymy, że oni takiego życia doświadczają. Jeśli natomiast jeszcze coś im przeszkadza w zjednoczeniu z Bogiem, to możemy im pomagać modlitwą, zyskiwaniem odpustów dla nich. Jaka z tego nauka dla nas? Rozmyślając o życiu przeszłym uczmy się życia w teraźniejszości, żyjąc w teraźniejszości myślmy o naszym przyszłym przeznaczeniu. „Nikt zaś z nas nie żyje dla siebie i nikt nie umiera dla siebie: jeżeli bowiem żyjemy, żyjemy dla Pana; jeżeli zaś umieramy, umieramy dla Pana. W życiu więc, i w śmierci należymy do Pana” (Rz 14, 7-8).                     

< powrót